Loading...

TBS: Aan de andere kant

Een serie over de complexiteit, behandeling en herstel.

Vanaf maandag 2 september brengt KRO-NCRV een unieke driedelige documentaireserie tbs: aan de andere kant waarin de verborgen wereld van een van de grootste tbs-klinieken in Nederland, de Rooyse Wissel in Limburg, wordt blootgelegd. Documentairemaker Jessica Villerius liep bijna drie jaar vrij rond in de kliniek om alle facetten van deze behandeling te zien en om met patiënten te praten over hun ervaringen. Want waarom is tbs zo gevreesd door patiënten en zo verafschuwd door slachtoffers en nabestaanden? De serie gaat drie afleveringen in op de vooroordelen rondom tbs, waarvan sommige clichés waar blijken te zijn, maar andere absoluut niet. Het belicht de complexiteit van de behandeling en de impact op zowel de patiënten als hun slachtoffers. 

In tbs-kliniek de Rooyse Wissel zitten 229 mannen voor hun tbs-behandeling. Allemaal zijn ze door een rechter veroordeeld voor een delict waarvoor minimaal vier jaar celstraf staat. In de regel gaat het vaak om moord, doodslag, verkrachting en ernstig geweld. Het drieluik tbs: aan de andere kant brengt een gebalanceerd en eerlijk beeld van een vaak verkeerd begrepen onderdeel van ons rechtssysteem.

“Met deze serie willen we een compleet beeld geven over het fenomeen tbs, waarin Nederland uniek is in de wereld. Niet alleen patiënten, maar iedereen die geraakt is door een delict waarbij tbs is opgelegd komt aan het woord. Door lang te filmen en iedereen te bevragen, werd mij duidelijk dat het allemaal allesbehalve zwart-wit is en dat er geen enkel draaiboek is dat op meerdere personen van toepassing is.”, aldus Jessica Villerius.

Menselijke verhalen
In het drieluik van KRO-NCRV leert de kijker verschillende patiënten kennen. Zo verblijft Marco al jaren in de tbs vanwege een zedendelict en zit Lion al zo lang als hij zich kan herinneren in ‘het systeem’. De documentaireserie laat zijn vallen en opstaan zien: van de isoleercel tot zijn eerste rondje rond de kliniek en weer terug in de isoleer na een zoveelste geweldsuitbarsting. Eli zit al 33 jaar in de tbs, hij komt niet verder in zijn behandeling en zit nu op een afdeling waar er even geen behandeling plaatsvindt, omdat hij in een -al dan niet tijdelijke- impasse zit. Oud- sociotherapeutHeleen: “Iedereen verdient een behandeling, maar de waarheid is dat niet iedereen helemaal te behandelen is. Maar wat moeten we dan met deze mensen? We kunnen ze niet afschrijven.”  De dertiger Peter, die jaren geleden onder invloed van drugs een brute moord pleegde, is bezig met zijn re-integratie in de maatschappij. Hij zet voorzichtig zijn eerste stappen in een houtwerkplaats. 

Kritische kijk op het systeem
De kijker krijgt een gebalanceerd beeld van het systeem dat tbs heet, want het toont ook kritisch aan waar het soms ernstig fout gaat. Daar weet de jonge Susanne helaas alles van: door een verkeerde risico-inschatting werd zij op de fiets naar huis verkracht door een tbs-patiënt op verlof. “Hij zei dat hij een mes bij zich had en dat ik gewoon moest doen wat hij zei.” De sociotherapeutdie de patiënt een half uur na zijn delict weer opving in de kliniek: “Ik geef notabene trainingen op dit soort signalen. Ik heb niets aan de man gemerkt toen hij weer binnenkwam. Terwijl hij nét een vreselijk delict had gepleegd. Daar heb ik lang van wakker gelegen.” De vader van Susanne blikt verdrietig terug op die tijd: “Je leert je dochters om voorzichtig te zijn met vreemde mensen, uitgaan, dat er niks in je drankje wordt gegooid. Ik heb ze nooit gewaarschuwd voor een tbs-kliniek.” 

Familie van de daders
Ook daders hebben families. Zo vertelt de zus van Andy hoe zij al die jaren met haar familie heeft gesmeekt om hulp voor haar broer, maar nergens gehoor kreeg. Uiteindelijk pleegde hij in een psychose een vreselijke moord, op iemand die hem wilde helpen notabene. Hij eindigde in de tbs en het hele dorp wist het. Andy doorliep de tbs-behandeling en mocht na een aantal jaren van intensieve behandeling voorzichtig resocialiseren. Aan Jessica vertelt hij over zijn eerste stappen buiten en laat hij zich filmen tijdens de eerste voorzichtige sociale activiteiten en de gang naar de verlengingszittingen. 

tbs: aan de andere kant is hier terug te kijken.

Bron: KRO-NCRV

VERWARD

JESSICA VILLERIUS DUIKT IN DE VERHALEN ACHTER DE KRANTENKOPPEN IN DOCUSERIE ‘VERWARD‘

De politie signaleert de afgelopen jaren een grote toename in incidenten rondom verwarde personen, het afgelopen jaar steeg het aantal meldingen naar bijna 142.000. Het arrestatieteam rukte in 2023 maar liefst 199 keer uit voor een zogeheten E33 melding, wat inhoudt dat er sprake is van een verward persoon die een gevaar voor zichzelf of voor anderen is, terwijl dit in 2020 nog 83 keer het geval was, een stijging van 140%. Ook de GGZ, crisisdiensten en ziekenhuizen zien een sterke toename van incidenten met verwarde personen, terwijl ze de mogelijkheden voor hulp zien afnemen. Wat is verward en wat moeten we daar als maatschappij mee? In de zesdelige documentaireserie ‘Verward’ onderzoekt documentairemaker Jessica Villerius drie jaar lang wat er aan hulp beschikbaar is voor verwarde mensen en waar het eventueel spaak loopt. Dit soms met vreselijke incidenten tot gevolg, gepleegd door mensen die soms al een uitgebreide psychiatrische geschiedenis hebben. ‘Verward’ is hier te bekijken.

Van het kastje naar de muur
Dit jaar is het tien jaar geleden dat Nederland werd opgeschrikt door de bizarre moord op voormalig minister van Volksgezondheid, Els Borst. De dader bleek een ernstig verwarde man, die pas een jaar later in het vizier kwam, toen hij ook zijn eigen zus doodde. De term ‘verward’ of ‘onbegrepen gedrag’ is sindsdien een woord dat regelmatig de krantenkoppen haalt en net zo vaak voor discussies zorgt in de rechtszaal. In de documentaireserie loopt Jessica mee met GGZ-teams, crisisdiensten en arrestatieteams. Zo filmde ze op de acute psychiatrische hulpverlening in het Rijnstate, waar ze onder anderen sprak met een jongeman die in een ernstige psychose verkeert. Ook liep ze mee met wijkagenten die zorgmijders opsporen en hen verplicht opnemen, terwijl die mensen dat zelf absoluut niet nodig vinden. Ze probeert zich een weg te banen door het doolhof van regels, wetgeving, kastjes en muren waarin iedereen die te maken heeft met verward gedrag, onvermijdelijk terechtkomt.

Meldingen waar niets mee wordt gedaan
De politie en hulpverlening doet wat ze kunnen, met de mensen en middelen die ze hebben. Maar de aanpak vereist ongelooflijk veel tijd, tact, mensen en dus … geld. En daar is de afgelopen jaren flink op bezuinigd. Jessica: “Wat me vooral opviel, is dat de omgeving van verwarde personen het vaak heel scherp in de gaten heeft dat iemand afglijdt, maar nergens wordt gehoord. Ze verdwalen in de jungle van wetgeving en privacy, zeker als het om een volwassen iemand gaat die zelf geen hulp wil. Van bijna alle grote incidenten waarvan ik nabestaanden of familie sprak, was er sprake van eerdere meldingen door betrokkenen. Toch werd daar dan niets mee gedaan, vaak omdat instanties niet samenwerken en geen informatie delen. De lijn tussen slachtoffer van het systeem en dader in een grote moordzaak, was soms angstaanjagend dun.”

Jessica voert in ‘Verward’ exclusieve gesprekken met mensen die lijdend voorwerp waren van krantenkoppen, maar nooit eerder in het openbaar spraken over hun verdriet. Zoals de zoon van Els Borst, die zich afvraagt wat er de afgelopen 10 jaar, sinds zijn moeder vermoord is door een verward persoon, nou echt veranderd is. Zoon Dirk: ‘Helaas heel weinig. Veel van deze plegers worden nog steeds als daders gezien, maar ik zie hen, ondanks dat ik mijn moeder kwijt ben, toch echt als patiënt. En een patiënt moet in mijn ogen niet gestraft, maar geholpen worden’. Over die dunne lijn tussen een levensgevaarlijke moordenaar en een ernstig zieke patiënt, spreekt Jessica ook met onder anderen de jonge huisarts die begin 2023 bijna werd doodgestoken door een verwarde patiënt, cliënten in de zaak van de zorgboerderij in Alblasserdam en een lid van het arrestatieteam die de zogeheten kruisboogschutter van Almelo neerschoot. Wanneer verandert iemand van een dader in een slachtoffer of andersom?

BRON: https://pers.bnnvara.nl/jessica-villerius-duikt-in-de-verhalen-achter-de-krantenkoppen-in-docuserie-verward/

Recensie Zitten en Zwijgen: ‘documentaire over slachtoffers onder gedetineerden raakt je direct’

Geschreven door Elsemieke Wormhoudt (Veronica Superguide)

Recensent Elsemieke Wormhoudt had wel verwacht dat de documentaire Zitten en Zwijgen van Jessica Villerius zou shockeren, maar was niet voorbereid op de gruwelijke details van de misstanden die plaatsvinden in vrouwengevangenissen in Nederland.

Seksueel overschrijdend gedrag, leidinggevenden die misbruik maken van hun positie en een onveilige leef- en werkomgeving: de inspectie ontdekte vorig jaar al dat het binnen de gevangenismuren van de P.I. Nieuwersluis niet bepaald pluis is. Maar na het zien van de documentaire Zitten en Zwijgen wordt pijnlijk duidelijk dat het respect voor vrouwen in de twee andere vrouwengevangenissen – P.I. Zwolle en P.I Ter Peel – ver te zoeken is.

Terug in de tijd

Toegegeven: voordat ik aan de documentaire van Jessica Villerius begon, dacht ik dat het met de situatie in Nederlandse gevangenissen prima gesteld was. Over vrouwengevangenissen in het bijzonder dacht ik niet na. Gedetineerden de juiste medische zorg onthouden? Machtsmisbruik? Overgeplaatst worden naar een andere inrichting, zodra je je mond opentrekt? Dat was iets uit een ver, ver verleden. Om over seksueel overschrijdend gedrag nog maar te zwijgen. Na het zien van deze heftige docu heb ik gelijk mijn mening bijgesteld.

NSB’ers in de inrichting

Hoewel de directie van de vrouwengevangenissen niet zelf niet voor de camera’s van Jessica en haar team wil verschijnen, blijkt uit de verhalen van maar liefst 140 (ex)gedetineerden en 30 (ex)medewerkers dat er heel veel fout gaat. Een paar deden hun verhaal op camera in de docu Zitten en Zwijgen, al dan niet onherkenbaar. Dat laatste is niet vervelend voor de kijker, integendeel. Op deze manier bevat je de ernst van de situatie. “Als hij een late dienst had, dan ging hij weleens even een celletje in”, verklaart een ex-gedetineerde die onherkenbaar wil blijven. De vrouwen zijn bang voor represailles van de bewakers of de directie. “Jullie zijn mijn NSB’ers!”, zou iemand hebben geroepen, aldus een oud-bewaker die wél bereid was zijn verhaal te doen.

Kop in het zand

Jessica en haar team verdienen een applaus voor een knap staaltje onderzoeksjournalistiek. Het was namelijk niet makkelijk om deze documentaire te maken. De Dienst Justitiële Inrichtingen (DJI) was niet blij met het onderzoek en werkte de journalisten flink tegen. Zo kregen de inzittenden van de vrouwengevangenissen een brief onder de celdeur geschoven dat ze ieder verzoek van journalisten bij hun leidinggevenden moesten melden. Interviewverzoeken van Jessica werden ondertussen met een standaard antwoord per mail afgedaan. Alle credits naar het team van de documentairemaakster omdat zij alle per e-mail geschreven afwijzingen in beeld tonen.

Ontkenning is niet meer mogelijk

Jessica Villerius levert aan de lopende band topdocumentaires af. Zo viel ze al in de prijzen voor Kinderen van Ruinerwold. Het zal mij niks verbazen als ze met Zitten en Zwijgen: misbruik in de vrouwengevangenis opnieuw een trofee mee naar huis mag nemen. Maar ze doet haar werk natuurlijk niet voor de gouden beeldjes en weet met haar nieuwste reportage een verhaal te vertellen dat iedereen moet horen. “Het is hun woord tegen het jouwe”, vertelde een ex-gedetineerde in de documentaire. Het leed van al deze slachtoffers onder gedetineerden legt mijn eerdere mening direct het zwijgen op. Nu de penitentiaire inrichtingen voor vrouwen en de DJI nog. Dankzij Jessica en haar team kan niemand meer de misstanden in de vrouwengevangenissen ontkennen.De documentaire Zitten en Zwijgen: misbruik in de vrouwengevangenis kijk je nu via Videoland.

Bron: Veronica Superguide

Recensie de Lagarde ‘Zitten en Zwijgen: een beerput van jewelste’

Geschreven door Omar Larabi (BNNVARA)

Documentairemaker Jessica Villerius (De Kinderen van Ruinerwold) toont de gruwelijke misstanden in de Nederlandse vrouwengevangenissen in aangrijpend tweeluik. 

Documentairemaker Jessica Villerius en een groep van onderzoeksjournalisten trekken in Zitten en Zwijgen een beerput van jewelste open: ze leggen de misstanden en gruwelijkheden bloot die zich afspelen binnen de muren van de drie Nederlandse vrouwendetentiecentra in Ter Peel, Utrecht en Zwolle. Villerius deed anderhalf jaar onderzoek en sprak 140 ex-gedetineerden en 30 ex-medewerkers. Ze laat met messcherpe precisie zien hoe de wereld van de vrouwendetentie een bastion is van sociopaten. Zo ontmaskert ze hoe er al ruim een decennium aangiften lopen tegen een bewaarder die wordt verdacht van seksueel misbruik. Natuurlijk weten zijn collega’s en de hogere piefen hier vanaf.

Maar Villerius krijgt de mensen die achter de knoppen zitten goeddeels niet te spreken. Dat is begrijpelijk: wie deze tweedelige documentaire ziet zal moeten bekennen dat er in de Nederlandse vrouwengevangenis onomwonden sprake is van een perverse, machtswellustige cultuur waarin de gedetineerden stelselmatig worden misbruikt. Pijnlijke passages over vrouwen bij wie in de vagina wordt geknepen spreken boekdelen. Het is ook goed dat Villerius, die soms zelf voor de camera getuigenissen voorleest, niet schroomt om ook de aangrijpende details voor te lezen en deze te tonen via vakkundig gemaakte animatiescènes. Op die manier wordt Zitten en Zwijgen ook een pamflet, waar de politiek eigenlijk iets mee moet doen.

Knap is ook hoe in de tweedelige reeks langzamerhand de focus wordt verlegd naar de wijze waarop de bestuurders van de detentiecentra proberen deze beerput onder het tapijt te schuiven. Als tegengeluid laat Villerius advocaten aan het woord die verklaren dat sommige van hun cliënten niet eens normaal met hun strafpleiters mogen bellen. En dan is er nog een wrange correlatie tussen winstmaximalisatie en de zorg die in de gevangenissen geboden wordt. Dit alles wordt, zo toont Villerius aan het einde van de tweede aflevering, bevestigd door een overheidsrapport dat eind mei verscheen. 

Zitten en Zwijgen gaat echter nog dieper in op de materie en fungeert hopelijk als een koevoet die het Nederlandse vrouwengevangenissenbeleid openbreekt.

Zitten en Zwijgen, vanaf maandag 26 juni 2023 bij Videoland

Bron: de Lagarde – BNNVARA

Zitten en Zwijgen

Jessica Villerius openbaart machtsmisbruik in vrouwengevangenissen in nieuwe Videoland documentaire ‘Zitten en Zwijgen’.

Weggestopt in hun cel, krijgen vrouwen in Nederlandse gevangenissen te maken met misbruik op allerlei niveaus. Intimidatie, pesterijen, het onthouden van goede medische zorg, seksueel grensoverschrijdend gedrag, aanranding en zelfs verkrachting. In de nieuwe Videoland Original documentaire ‘Zitten en Zwijgen’ duikt Jessica Villerius met haar team in de verhalen van deze vrouwen, die nooit werden gehoord. ‘Zitten en Zwijgen’ is hier te bekijken bij Videoland.

Nederland heeft drie vrouwengevangenissen: Zwolle, Nieuwersluis (Utrecht) en Ter Peel (Limburg). In twee daarvan -Nieuwersluis en Ter Peel- lijkt veel mis te gaan. Dit blijkt ook uit het vandaag verschenen rapport van de Inspectie Justitie en Veiligheid, die onderzoek deed binnen de penitentiaire inrichting Nieuwersluis.

Het probleem is groter en structureler dan de enkele incidenten die eerder in het nieuws kwamen. Stelselmatig, zo zeggen ook de advocaten Johan Oosterhagen en Hannah Berman in de serie, krijgen vrouwen achter de gevangenismuren te maken met misbruik. Vrouwen die door de Staat worden opgesloten en dus beschermd zouden moeten worden, vrouwen die afhankelijk zijn van hun bewakers; vrouwen die dus geen kant op kunnen. Maar: wie gelooft er nou iemand achter de tralies?

Documentairemaker Jessica Villerius: “Van de eerste verhalen die begin 2022 op ons pad kwamen over machtsmisbruik in vrouwengevangenissen was ik al enorm geschrokken. Inmiddels blijkt door alle betrokkenen die ik gesproken heb hoe omvangrijk en structureel dit van aard is. En dat moet stoppen. De overheid moet een veilige omgeving kunnen garanderen aan de mensen die binnen gevangenissen zijn opgesloten. Het vandaag gepubliceerde rapport van de Inspectie Justitie en Veiligheid over de penitentiaire inrichting Nieuwersluis bevestigt dat er sprake van structureel grensoverschrijdend gedrag; dat is ieder geval een eerste stap in de erkenning van de slachtoffers.”

Voor de documentaire hebben Jessica en haar team contact gehad met 132 vrouwen die in de gevangenis hebben gezeten of nu nog vastzitten. Van deze 132 vrouwen hebben 76 vrouwen verklaard zelf grensoverschrijdend gedrag te hebben meegemaakt of dit te hebben gezien. In de serie vertellen meerdere vrouwelijke (ex)gedetineerden voor het eerst hun verhaal. Daarnaast volgt Jessica ook de familie van de in de gevangenis overleden Suzanne de Vries en legt ze de continue strijd vast van advocaten Johan Oosterhagen en Hannah Berman. Naast de oud-gedetineerden, sprak Jessica’s team met medewerkers, oud-medewerkers en een voormalig gevangenisdirecteur. Samen schetsen ze een onthutsend beeld van het leven achter de muren van een vrouwengevangenis.

In ‘Zitten en Zwijgen’ zien we ook hoe Jessica ramt op de deuren van het OM, de politie en van de huidige gevangenisdirecties. Waarom willen ze niet praten? Gaat eindelijk iemand verantwoordelijkheid nemen voor de cultuur binnenin? Hoe hardnekkig de tegenwerking ook is, de tijd dat vrouwen moeten ‘zitten en zwijgen’ is vanaf nu verleden tijd.

De Videoland Original ‘Zitten en Zwijgen’ is een productie van Posh Productions – onderdeel van Banijay Benelux – en is hier te bekijken bij Videoland.

Bron: RTL

‘2DOC: HET LAATSTE WOORD’: HOE EEN VERLIEFDE TUKKER IN EEN TUNESISCHE CEL BELANDDE

Jurriën ten Cate uit Almelo trouwde in 2013 met de Tunesische Marwa, maar zit nu al bijna tien jaar vast wegens de moord op zijn bruid. Wat is er die fatale avond tussen kerst en oud en nieuw 2013 gebeurd, op die hotelkamer in het Tunesische Hammamet? 
Filmmaker Jessica Villerius neemt de veroordeling van de Nederlandse Jurriën kritisch onder de loep. ‘2Doc: Het Laatste Woord’ is hier te bekijken.

Het was liefde op het eerste digitale gezicht; de licht-autistische Jurriën ging online op zoek naar een liefde, en zocht daarvoor specifiek op sites waar islamitische vrouwen westerse mannen ontmoeten. Hij trof daar de mooie, slimme Marwa. Een razendsnelle verloving volgde, en binnen een paar maanden ook het huwelijk. Maar kort na het feest komen al snel de eerste barsten; de sfeer binnen het huwelijk is niet bepaald vrolijk en van lichamelijk contact is ook geen sprake. Als de Nederlandse IND hun verzoek voor een toeristenvisum afwijst, waardoor Marwa niet naar Nederland mag reizen, barst de bom. Op 27 december 2013 krijgt het jonge stel ruzie in een Tunesische hotelkamer en Marwa eindigt na een val van driehoog op de stoep van het hotel. Was het een val, een duw, of is Marwa door Jurrien met buitengewoon veel kracht over de balustrade naar beneden gegooid? Justitie is er zeker van: Jurrien is schuldig. Er is nauwelijks bewijs en de verklaringen rammelen maar toch wordt de dan 22-jarige Jurriën uit Almelo veroordeeld; hij krijgt maar liefst twintig jaar gevangenisstraf. 

Jessica Villerius: ‘Op 2 mei 2017 ontving ik een hartverscheurende e-mail van de moeder van Jurriën; of ik alsjeblieft naar de zaak van haar zoon wilde kijken. Inmiddels zijn we ruim 5,5 jaar verder en weet ik zeker; hier is iets gruwelijk misgegaan. Bij een onnatuurlijke dood moeten er altijd drie scenario’s worden onderzocht: Moord, zelfmoord of een ongeluk. In het geval van Marwa’s dood blijkt nu alleen het scenario van moord te zijn onderzocht, waardoor Jurriën al geen schijn van kans had nog vóórdat de rechtszaak überhaupt begon.’

Jessica en haar team reizen af naar Tunesië om antwoord te krijgen op de vraag wie Marwa was, wat de mogelijke scenario’s waren, of er sprake is van tunnelvisie bij de Tunesische recherche en hoeveel waarde er gehecht kan worden aan de laatste woorden die Marwa zou hebben uitgesproken.

Bron: BNNVARA

Documentaire ‘Machtsmisbruik in de vrouwengevangenis’ bij Videoland

Het productiebedrijf Posh Productions van filmmaker Jessica Villerius maakt een documentaire over machtsmisbruik van gevangenispersoneel richting vrouwelijke gedetineerden. De documentaire zal in de loop van volgend jaar bij Videoland te zien zijn.

Gisteren kondigde de Inspectie Justitie en Veiligheid aan onderzoek te doen naar meldingen van seksueel misbruik  binnen een vrouwengevangenis in Nieuwersluis. De afgelopen maanden kreeg Villerius al veel van dit soort signalen binnen van gedetineerden en ex-gedetineerden, wat haar eerder dit jaar deed besluiten hier zelf onderzoek naar te doen. De signalen wijzen naar machtsmisbruik en ander grensoverschrijdend gedrag; van pesterijen, tot intimidatie en dus ook seksueel misbruik. In april werd een 47-jarige bewaker aangehouden nadat meerdere vrouwen aangifte tegen hem hadden gedaan van onder meer verkrachting.

“Ik ben echt geschrokken van de verhalen en de incidenten die onze redactie hebben bereikt”, zegt Villerius. “Voor mij staat als een paal boven water dat de overheid een veilige omgeving moet kunnen garanderen aan de mensen die binnen gevangenissen zijn opgesloten. In hun opsluiting zijn gedetineerden namelijk kwetsbaar, ze kunnen letterlijk geen kant uit en zijn daarin volkomen afhankelijk van gevangenispersoneel. Wij doen al maanden onderzoek en zijn, op zijn zachtst gezegd, verbaasd over hoe diepgeworteld dit lijkt te zitten.’

In de documentaire worden diverse hoofdpersonen gevolgd, waaronder advocaat Johan Oosterhagen die vanuit een persoonlijke missie een groot aantal van deze vrouwen bijstaat. Om de incidenten en de cultuur binnen de vrouwengevangenissen van alle kanten te belichten, nodigt Villerius niet alleen vermeende slachtoffers uit, maar ook (oud-)bewakers of andere personeelsleden om hun ervaringen vertrouwelijk met haar team te delen. “De ernst van het onderwerp verdient het om alle kanten zorgvuldig en volledig te belichten”, aldus de filmmaker. Je kunt vrijblijvend contact met ons opnemen via info@poshproductions.nl

‘Shocktherapie Bij Schizofrenie’

Jessica Villerius onderzoekt controversiële therapie bij patiënten in beveiligde instellingen in Videoland Original ‘Shocktherapie Bij Schizofrenie’. Electroconvulsietherapie (ECT), bij velen beter bekend als shocktherapie, wekt met stroomstoten een soort epileptische aanval op in de hersenen. Deze omstreden shocktherapie wordt op kleine schaal binnen de hoog beveiligde Inforsa-kliniek toegepast bij mensen met schizofrenie. Documentairemaker Jessica Villerius duikt voor Videoland in de wereld van deze bijzondere therapievorm, om de zin of onzin van deze controversiële behandelingen te ontdekken. De Videoland Original ‘Shocktherapie Bij Schizofrenie’ is hier te bekijken.

Bij één van de hoog-beveiligde Inforsa klinieken in Amsterdamworden zowel mensen met een strafrechtelijke titel, als mensen zonder delict gerelateerde maatregel behandeld met ECT. Wat ze gemeen hebben is dat schizofrenie hun leven ernstig beperkt en in sommige gevallen, een gevaar is voor zichzelf of anderen. 

Jessica Villerius: ‘Ik wilde deze documentaire graag maken omdat ik in mijn eerdere docu zag dat het soms kon helpen bij depressie. Van mensen met schizofrenie weet ik dat de ziekte hen en hun naasten compleet kan gijzelen, dus ik wilde onderzoeken of ECT een verbetering van hun situatie zou kunnen vormen.’ 
 
De kliniek behandelt mensen die overal zijn stukgelopen met hun therapieën. Jessica maakt hier kennis met onder anderen Nicky. Hij heeft de diagnose schizofrenie en kan geen ‘normaal’ leven leiden. Nicky’s ouders vertellen hoe zij werden gegijzeld door de geestesziekte van hun zoon. Nicky lijdt aan wanen en is er soms van overtuigd dat hij de hoofdtrainer van Ajax is of de koning van Nederland, wat vrij onschuldig lijkt. Maar wanneer hij denkt dat zijn hulpverleners hem willen vermoorden en hij hen meermaals aanvalt, ontstaan er grote problemen. Na ruim twee jaar doorgebracht te hebben in een isoleercel, komt Nicky binnen bij Inforsa. Hier besluiten ze hem ECT te laten ondergaan.  

Naast ‘Shocktherapie Bij Schizofrenie’ zijn ook ‘Breaking Meth’, ‘Oxycodon: Een Eenzame Strijd Tegen Pijn’, ‘Marvel Harris: Alles Is Nu’, ‘Eetstoornissen: Maskers Af’ en ‘Hoofdzaken: Shocktherapie’ interessante documentaires van Jessica Villerius die exclusief te zien zijn bij Videoland.  

Bron: Videoland/ RTL

‘DE KINDEREN VAN RUINERWOLD’ wint Gouden Televizierring!

De 4-delige documentaireserie ‘De Kinderen van Ruinerwold’ heeft de 56e Gouden Televizierring gewonnen en werd daarmee bekroond tot het beste programma van 2021. Nooit eerder werd er een documentaire genomineerd, en het is dus ook meteen de eerste keer dat ‘De Ring’ door een documentaire gewonnen wordt. Het publiek stemde met maar liefst 54% voor de serie, die in maart miljoenen kijkers bereikte. De serie won daarmee van de veelgeprezen dramaserie ‘Mocro Maffia’ (o.a. winnaars van Gouden Kalf) en de feelgood realityserie ‘Een huis Vol’.

Regisseur Jessica Villerius ziet de prijs vooral als een enorme dankbetuiging naar Shin, Mar Jan, Edino en Israel, die in al hun kwetsbaarheid hun verhaal met de wereld durfden te delen terwijl ze middenin de storm van hun leven zaten. Maar ze ziet hierin ook een aanmoediging voor andere makers: ‘Ik weet dat veel makers graag documentaire willen maken, maar denken dat er geen publiek voor is. Dit bewijst het tegendeel. Men wil graag echte mensen, met echte verhalen zien en horen. Ik hoop dat ook andere makers zich hierdoor gesterkt voelen. Wij zien dit in ieder geval als een belangrijke aanmoediging om te blijven luisteren naar mensen die iets belangrijks te vertellen hebben. Hoe oncomfortabel die verhalen soms ook zijn. Ze moeten verteld worden.’

De Kinderen van Ruinerwold genomineerd voor Televizierring

De documentaireserie De Kinderen van Ruinerwold is genomineerd voor de Gouden Televizier-Ring 2021. In deze 4-delige serie vertellen de vier oudste kinderen van het gezin dat jarenlang onder de radar leefde op een boerderij in Ruinerwold, eenmalig hun verhaal. Documentairemaker Jessica Villerius volgde hen anderhalf jaar lang intensief en was aanwezig op belangrijke momenten in hun nieuwe leven. Samen met hen blikt ze terug op hun kinderjaren en de uitzonderlijke omstandigheden waarin het gezin leefde.

De filmmaker reageerde op Instagram blij verrast toen ze te horen kreeg dat De Kinderen van Ruinerwold is genomineerd: ‘Dank lieve mensen, voor deze mooie waardering. Ik kwam niet uit mijn woorden en het werd weer heel duidelijk waarom mijn comfortzone áchter de camera is.’

Het feit dat een docu-serie kans maakt op deze prestigieuze prijs stemt iedereen die betrokken was bij het maakproces blij en hoopvol voor de toekomst van documentairemakers.

De Kinderen van Ruinerwold van BNNVARA is samen met de series Een Huis Vol (KRO-NCRV) en Mocro Maffia (Videoland) genomineerd voor de Gouden Televizier Ring. Deze drie series maken deze week kans op de prestigieuze prijs voor het beste televisieprogramma van 2021.

Lees hier meer over de verrassende genomineerden.